İnsan durduk yere ağlar mı? 
Ağlıyorum..
Bir şeyler zoruma gidiyor.
Dayanamıyorum artık.
Böyle yatağıma uzanıyorum yatağım bile ruhumu sıkıyor.
Gece başımı yastığa koyuyorum ağlıyorum.
Ağlamaktan yorulur mu insan..
Yoruldum artık..
Tam bir şeyler yolunda gidiyor yine aynı şeyler…

Bu aynı şeyler daha da çok canımı yakıyor.. Bu gün benden daha da çok uzaklaşmış, kötü gören değer vermeyen bir turgay gördüm.. Korkuyorum sana yenilmekten, kaldıramayacağım daha çok ağır şeyler duymak görmek yaşamak istemiyorum..

Biz nasıl bu hale geldik sonumuz nasıl olacak bilmiyorum.. Allahım yüce rabbime yalvarıyorum kaçmak kaybolmak istiyorum artık bu da memurluk ile olacak inşallah tez zaman da olur Allah ım..

Düşünüyorum.. Güzel saf olan beni sevdiğin günleri o zaman içime işliyordun Turgay.. Kütüphaneye geldiğinde sarıldığın da kalbin bendeydi hissettim onu sanki benim kalbimdi bendeydi.. 

Şimdi çok uzağız birbirimize Allah çok kızıyor bize birbirimizi çok kırıyoruz canını acıtıyoruz diye.. Çok ağladım senin için yaşadıklarımız güzel günlerimiz için şimdiye kadar ettiğin kötü sözler küfürler, bağırmaların çağırmaların beni koparmamıştı senden sadece çok üzmüştü kırmıştı.. 
Ama en son olanlar babanın babama senin kızın benim oğlumun peşini bırakmıyor demesi ve senin benim sana sonsuz güvenle gönderdiğim en özel fotoğrafımı insanlarla paylaşman bende ki seni kopardı..

Gördüm ki benim sevdiğim adam değilsin artık..
Ben babasının dizinde huzur bulan ailesini herşeyden çok sakınan küçük bir kız çocuğuyum Turgay bunu daha öncede söylemiştim..

Ben kırgın, üzgün, hevesleri hayalleri olmayan insanlara sevgiye olan güvenini kaybetmiş küçük bir kız çoçuğuyum...